"Галатасарой" футболчиси пиротехник воситалар сабабли кўз нуридан айрилди, аммо...

2020 йил 31 декабрь. Тун ярмига яқиинлашган пайтда "Галатасарой" клуби ҳимоячиси - Омар Элабдуллауи хонадонида байрам авжига чиқмоқда. Оила аъзолари ва дўстлари даврасида ўтирган Норвегия терма жамоаси аъзоси фарзандларини хурсанд қилиш учун сотиб олган мушакларни қўлига олди. У сотиб олган мушакларидан бири негадир "пақилламагани"ни сезди ва уни қўлига олди. Бирдан ниманингдир қаттиқ товушидан қулоқлари битиб қолди. Кўзлари ҳеч нарсани кўрмаяпти. Ерга гурс этиб йиқилганини сезди...

Кўп ўтмай, яқинларининг овозини эшита бошлади. Турмуш ўртоғи йиғлаяпти. У тез ёрдам машинасининг сиренасини ғира-шира эслайди. Истанбулнинг тор кўчаларида шифохонага кетар экан, хаёлида футболчилик карьерам энди нима бўлади, деган ўй ўтди.

"Галатасарой" футболчиси Омар Элабдуллауи "The Guardian" нашри учун катта интервью берди. Кўзларининг нурини ортга қайтариш йўлида 11 та операцияни бошидан ўтказган футболчи бугунги куннинг чинакам қаҳрамони десак, адашмаган бўламиз. Келинг, ҳаммаси тушунарли бўлиши учун Омарнинг бўлиб ўтган оғир йўли ҳақидаги ҳикоясига қулоқ соламиз.

"Шифохонага келганимизда, менга оғриқ қолдирувчи укол қилишди. Анча ухладим. Тонгда Фотиҳ Теримни баланд овозда гапираётганидан уйғониб кетдим. Эшитиб ётдим. Кейин Арда (Туран) ёнимга келиб ўтирди. Кўзларимни очсам зулмат. Бирданига, сесканиб кетдим. Кеча бўлиб ўтган воқеалар ёдимга тушди. Дарров шифокорларни чақирдим. Улардан бири дарров етиб келди. Аҳволим қандай эканлигини яширмай, айтишини талаб қилдим. У ноиложликдан ўнг кўзимда муаммо борлигини, чап кўзим анча яхши эканлигини айтди. Барчасини тушундим. Аҳвол оғир.

Докторлар кўзларимни ювиб, порохдан қолган зарралардан тозалади. Икки кун давом этган муолажадан сўнг, кўзларим рангларни кўришни бошлади. Ўша куни ухлай олмадим. Тез-тез кўзимни очиб, ўша кичик нур ҳеч қаерга кетиб қолмаганми, деб текшириб чиқдим. Кўр бўлиб қолишдан жуда қўрқдим.

Футбол ҳақида умуман ўйламадим. Ҳозир бу нарса кўнглимга сиғмас, фарзандларимни яна аввалгидек четдан томоша қилиш орзусида яшай бошладим. Агентим анализларимни дунёнинг барча медицина ривожланган давлатларига юборди. Хитой, Канада, Ҳиндистон, Буюк Британия, Италия, Германия... Ҳеч ким ижобий жавоб бергани йўқ. Кутилмаганда, АҚШнинг Цинциннати шаҳридаги кўз касалликлари университетидан хат келди. Шахсан Эдвард Холланд мени қабул қилишини айтишди. Нарсаларимни йиғиштирдим ва агентим билан бирга Океан ортига йўл олдим. Самолётда борар эканман, ўзимни руҳлантиришга уриндим. Бироқ фойдасиз. Хавотир, қўрқув, иккиланиш қалбимни тўлиқ эгаллаб олди.

АҚШда мени шахсан шифокорнинг ўзи қабул қилди. У бундай вазиятда кўз нурини тўлиқ қайтариб олиш эҳтимолини атиги 5-10 фоиз эканлигини айтди. Ҳатто Афғонистонда худди шундай воқеа сабабли кўзлари жароҳат олган бемор даво топа олмаганини яшириб ўтирмади. Аввалига ўнг кўзимдаги куйиш билан боғлиқ жароҳатлар билан шуғулланишди. Муолажалар сабабли чап кўзимнинг нури тиклана бошлади. Айрим тўқималарим куйиб кетгани боис менга синглим донорлик қилди. 6 ой давомида 11 маротаба операция қилиндим. Энг ёмони нима биласизми? Ҳар сафар операциядан сўнг, ҳеч нарса ўзгармаганини сезсангизда, атрофдагилар олдида ўзингизни қувноқ кўрсатиш. 8-операциядан сўнг жуда ҳам тушкунликка тушиб қолдим. Шифокорлар палатага олгач, жуда ҳам йиғлагим келди. Бегона мамлакат, бегона одамлар, давосиз дард, футболсиз ўтадиган кунлар... Шу пайт хонамга синглим ва агентим кириб келди. Кейин ўйлаб қолдим. Мен учун курашаётган инсонлар учун ҳам кучли бўлишим шарт! Дарров ўрнимдан турдим. Доктор буюрган муолажа ва дориларни қабул қилишда давом этдим. Қўлларимни тушуриб юборганим йўқ. Мени ҳаёт учун курашаётганимни кўрган Холланд олдимга келди. Шу кунга қадар бирорта бемор мен сингари бор кучи билан ҳаётга интилганини кўрмаганини айтди. Мен синиққина жилмайдим. У қўлларимни ушлаб, ҳаммаси яхши бўлишини айтиб хонани тарк этди.

Бир кўзим билан кўришни бошлагач, дарров спорт формамни тартибга келтиришни бошладим. Фитнес мураббий билан биргаликда, АҚШда машғулотлар ўтказа бошладик. Организмимни чарчатиб қўймасликка уриниб, аввалига кунига бир маҳал, кейин суткасига икки маротабадан машқлар бажардим. Тан олиш лозим. Айнан шу омил мени эртанги кунга бўлган ишончим йўқолмаслигида қўл келди.

Кўп ўтмай, 11-операция учун жарроҳлик хонасига кирдим. Наркоз тарқагач, шифокорлар мен билан бироз суҳбатлашишди. Кўзимдаги бинтни олиб ташлашгач, атрофни тиниқ кўра бошладим. Қўрқа-писа жароҳат олган кўзимни очдим. Ҳаммаси ёрқин кўрина бошлади. Ўша лаҳзада, орзуси рўёбга чиққан боладек бақириб юбордим. 5-6 сония давом этган кулги ўрнини қалбимнинг тубидан чиқиб келган кўз ёшлар эгаллади. Кўзлари кўриб турган инсон бу неъмат аслида қай даражада қадрли эканлигини ҳеч қачон билмайди.

Оилам бағрига қайтдим. Яна футбол ҳақида ўйлашни бошладим. Аввалига машғулотларда махсус кўзойнак билан қатнашдим. 28 январ санасида эса, мавсум олди ўртоқлик ўйинида майдонга тушдим. Биз йирик ҳисобда ғалаба қозондик, аммо буниси муҳим эмас. Асосийси, мен ҳаётимдаги энг катта "жанг"да ғолиб чиқдим. Бу ҳикояни келажакда албатта набираларимга ҳам айтиб бераман."

Сизнингча, Омарни бугунги замон қаҳрамони дейиш мумкинми? Фикрингизни изоҳларда қолдиринг!

Я . У